Bir haftalık "dağda gezen gribi" doktor raporunun ardından işler yine feci yoğun bi şekilde başladı.
Köyde cayır cayır yanan sobalı bir odada bol meyveli, sebzeli, sütlü, pekmezli bir haftadan sonra, yeniden hayata dönmüş gibi dinç başladım 31. haftamız olmasına rağmen. Ve kocaman yusyuvarlak karnıma rağmen. Ayrıca anneanne picamalarıma, mısır püskülüne dönmüş batıl bir inançtan dolayı kestirip boyatamadığım saçlarıma. Ve gece krampları yüzünden topallaşan bacağıma...Fazladan aldığım kilolarıma... İşte rağmen yani saysam daha büsürü çıkar.
Oğlumun gelişimi, güzel yüzü ve yüzünün her bir mucizevi kıvrımının dışında, yeni bir mutluluk kaynağı olarak addedebileceğim pek birşey yok hayatımda ama sanırım bu da sahip olabileceğim biçok pekçok şeye bedel.
31. haftanın içindeyiz(30+5)... Haftaya yasal izin sürem başlıyor. Ve doğuma tam 2 ay kaldı. Doktordan çalışabilir raporu alıp 3-4 hafta daha çalışmayı planlıyorum. "Nasıl doğuracağım!!!!???" sorusu evde otururken beynimi yemesin diye çalışmak istiyorum. Başka bir amacım yok. Kış geldi, karnım burnuma yanaştı, çalışmak sabah erkenden evden çıkmak çok kolay değil. Sürekli oturup "çiş" için ayağa kalkınca adım atamamak, insanların "sana ne oldu böyle???" benzeri bakışları.... Zayıf ve fit insanlara olan kindarca tavrım falan tüm dengeler altüst oldu yani. İş hayatı bence bu noktadan sonra tatile çıkmalı. Evde gözlerden uzak geçirilmesi gereken 2 ay diye düşünüyorum.
Şu "Nasıl doğuracağım ?!^%&???&!!" düşüncesi travma oluşturmaya başladı. Korkudan nabzım, tansiyonum, glikozum falan ne var ne yok fırlıyo.... Normal veya sezeryan her iki şekilde de canım oğlum minik balığımın oradan nasıl çıkacağı, sonrası, öncesi, esnası gerçekten dehşet verici. Bu korkuyla yaşanmaz, Ocakın 15 ini beklemese de 1 inde falan geliverse, yeni yılla birlikte bir süprüz yapsa ailesine... Hani şu soru işaretine benzer tüm noktalama işaretleri son bulsa...
Biraz hastalıklı bi yazı oldu ama kısa kesiyorum... Farklı bi moda bürünüp öyle geleyim...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder